İlknur Özdağ – İz’in Uzun Yolu

                                               ***

Bir çocuğa ait gibi görünse de aslında bu senin hikâyen. Hepimizin hikâyesi…  Çünkü aslında kimse büyümez. İçimizdeki o çocuk, hep çocuk olarak kalır.  Farkında olsak da olmasak da hep o çocuğun gözlerinden bakarız hayata. Hepimiz, o çocuğa ait duyguların şekillendirdiği hayatları yaşarız.

Kim bilir sen de kaç karanlıktan çıktın? Ne kadar acayip gözlerin üzerine basıp geçtin… Hangi korkularla yüzleştin? Aslında sana ait olmayan hangi duygularla ne adımlar attın? Çocukluğunda duyduğun hangi cümlenin etkisinden kurtulamadın? Hangi keşkelerle bekledin? Ailenin yaşadığı hangi dramları ya da mutlulukları, artık çok geride kalmış hangi hayatların özlemini ömür boyu sürükledin?  Kim bilir hangi duygular yaşamını gizlice yönetiyor?

Bu hikâyede İz, yaşamını değiştiren o duyguyu bulmak için cesaretle yola çıkıyor.  Sen de onunla birlikte bir an yakalayabilir, düşüncelerini yönetip zamanı aşabilirsen, kendi yanıtlarını bulabilirsin. Çünkü sen bu hikâyenin gizli kahramanısın, gizli öznesisin.

Aslında yola çıkan da eve dönecek olan da sensin…