“O ilham kaynağıydı, çiçek kızdı, ne kadar gizlemeye çalışsa da yaralıydı, o bir deniz kızıydı, o kahverenginin en mükemmel tonlarıydı, bahardı, o bir rüzgâr gülüydü.”
Rüzgâr, hayatın karanlık tarafını görmüş, orada büyümüştür. Kardeşiyle sıradan bir hayatın içine dâhil olmak için yıllarca çabalamış, sonunda başarmıştır. Gülçiçek’te çalışırken hayatının en normal günlerini yaşamaktadır. Ta ki bir akşam iş çıkışı ara sokaktaki o sahafa girene kadar. Sahafta sesini duyduğu ve “şiir sesli adam” dediği kişi, aslında çok yakınında olan ama bir türlü tanışamadığı kişi çıkar.
Rüzgâr, hayatın karşısına çıkardığı bu adama farkında bile olmadan ilham olup kalbini ümitle doldururken, etkisi sahaftaki o geceden kalbe nüfuz eder. Korkulan geçmiş geleceğe sızdığında, yalnız savaşmaya alışmış Rüzgâr uzatılan elin yaydığı güvene sığınır. Kalbine işlediğini sandığı kara kış dağılıp bahar hayatını sarıp sarmaladığında, geçmişin kapısı kilitlenir.
Yüzleşmeler, dostluklar, kurulan büyük aile sofraları ve başında saatlerce kalınan mezarlıklar… Aşk kalbe sızdığında, bahar kapısını Rüzgâr’a sonuna kadar açtı. Her biri kendi hikâyesini yazarken, kardelen umut için filizlendi. |
Değerlendirmeler
Henüz değerlendirme yapılmadı.